Anne karnından göbek bağı ile ayrılan bebeğin,nasıl da yürekten kopmayan bir bağ olduğunu bize haykırıyor. Nefs penceresinden bakarsak,nefsi ile evladına bakan anne için bakıma muhtaç yavrusu ,bakıma muhtaçlığı bitene kadar ayak bağı görülebilir. Ya yürek bağı ile bakınca,o öyle bir bağdır ki göbek bağından kopsa da ayrılmaz,sonsuzca sürer. Bir anne hamileyken bebeğin ilk kıpırtıları ile onu hisseder.Daha önce ise kendi iç organından farklı olmayan birşeydir.Ne zaman hareket eder o vakit onu canından öte bir can olduğunu bilir.Taşır o yükü,bin derdi de olsa seve,özleye taşır.Merak eder en çokta gözlerini... Bebeği ile kendi içindeyken öyle müthiş bağ kuramaz.Çünkü onu bilmiyordur.Onun kendi içinde bir can olarak oluşması onu ona fıtri olarak bağlar,fakat doğum itibarı ile o göbek bağından ayrılıp kucağına verildiğinde,sinesinde onun kokusu ile buluştuğunda,gözlerinden şefkatin tüm ışıltılarını içtiğinde ona kopmayan bir bağ ile bağlanır,canında özünden kaynayan süt ırmakları o bağı besler.Her emiş kalbi uyarır. İnsan bebeğinden ne vakit kopar,artık ihtiyacım yok zannettiğinde... İşte o an acze düşer...
Ne güzel fotoğraf değil mi? Ana oğul... Çocuk onca dolaşmaktan yorgun düşüyordur mutlaka ve annesi onu oyalayacak birşey buluyordur. Mesela masal gibi ya da bilmece ya da şarkılar yerden ürkerek kaçan her yavru kuşun kanatlanışi ile beraber,belki bir kelebek de buluyorlardır ne belli ya da az sabır eve gidince uyuruz tesellisi ile...
Ne çok şey var bu fotoğrafta... Daha akıyor da,neyse bu kadar olsun... Siz de fotoğrafta gördüklerinizi yazabilirsiniz...
@ikraela
#annecocuk
#bağ
#göbekbağı
#ikra
0 yorum:
Yorum Gönder