Duha suresi ne muhteşem değil mi? Ruhu kanatlandırıyor,unutulmadığımızın ve terk edilmediğimizin imzası nazarında,öyle inşirah dokuyor ki ister istemez kendini sonsuz bir semada buluyorsun. Kuş kanatları hafifliğinde yüklerinden kaygılarından,tasalarından,hüzünlerinden kurtuluyorsun.Ağır gelmiyorsun kendine,ağır gelmiyor hiç bir şey,ne minnet bekliyorsun,ne minnet ediyorsun biliyorsun ki tüm nimetler Rabbinden... İnsan sınavda her nimetten sorgulanacağı sınavda.Nimetlerin gerçek sahibini bilmek hamd vesilesi. Onca umudu açan surede final ayet tesadüf mü?Değil, değil mi? İnsanlık kervanı bölük bölük geçer dünya çölünden,yol da arar,serap da görür,hakkı batıl ile de karıştırır. Ve çölü aşar,ağaçlar altında sular akan cennet misali yerlere de kavuşturulur. Ve unutur insan kavuştuğu nimetlerin sahibi sanır,sebebleri ilah eder. Şükür ederken dahi sebebe şükür eder. Sebebi yaratan Allah'ı ya unutur ya ortak koşar. Sebebi kendini kurtaran ve kurtaracak olan zanneder. Yanılır, güvendiği sebep elinden kayar gider,batar,kaybolur,söner. İşte Duha suresinin son ayeti,bize bu hakikatleri de duyurur. Peygamberimizin(s.a.v) gül kalbi ile... Bize adeta derki : "dönün ve bakın kendinize..." Hz. Meryem gibi uza çekilin gerekirse akraba ile araya perde,bakın nimetleri kendimizden mi biliyoruz yoksa sebeplerden mi yoksa kayıtsız şartsız "Bu Rabbimden'dir."diyebiliyor muyuz?
@ikraela
(Namaz en güzel uza çekilmektir.)
0 yorum:
Yorum Gönder